Село Абатхев (Хашут)

   Իմ բնօրրան Խաշուտ  

  Մենության մեջ ու խավարում   ` կարծես խռով, դարձել է հաց առանց աղի,

 ` առանց մանուկ,  ` առանց հույսի,
ալպիական այս  `առանց հանդվոր, յայլաները` առանց յայլվոր,
ծխնելույզներ` առանց ծխի ու օջախներ` առանց կրակ,
շուրջբոլորը փակված  `վեհ, հոյակերտ, հպարտ, մաքուր,
բայց դե   բացող մի պարզ ձեռքի, մանկան ճչի:

 Կար ժամանակ, երբ այս գյուղում կար հարսանիք,կնունք, ծնունդ,
պարզ մարդկային աչքալուսանք, ամանորյա շնորհավորանք ու հարևան մարդկանց հավաք.
Ծուխ կար հելնող օջախներից, ու ծխի հետ քաղցր բուրմունք,
չարաճճի մանուկների ծիծաղ ու լաց, տարեցների խորհուրդ, խրատ,
գյուղին վայել առավոտվա բարի զարթոնք` պարզ աղմուկով,
ոչխարների ու կովերի անմեղ բառաչ,աքլորների զնգուն կանչով բարի արև
ու արևի բարի լույսով մեղմ ջերմացած,վարած հողի քուլա-քուլա վեհ բուրմունքի անվերջ քանակ:

 Իսկ թե հիմա ինչ է դարձել, մե'ղա, մե'ղա.  ,  ,
այցվոր չունի, քանզի   այցելելու էլ ուժ չունի,
Այս մեծ շենքն էլ մեր   մնացել է առանց սանի,
էլ, խեղճ ու մոլոր, ում խրատի,
քանզի ինքը խրատվելու ու մարդկային պարզ խոսքերի կարիք ունի:
Այս մեկն էլ տես ձմռան ցրտին մի դույլ ջրի կարիք ունի,
իսկ թե նրա որդին որտեղ, ինչ է անում, ում ջրաղացին է ջուր լցնում:
 

 Ահա նորից այս ուշ ժամին հնչեց. այն ծեր կինն էր, մե'ղա քեզ, տե'ր,
թող այս մեկն էլ քո գթությամբ դասավորվի քո աջ կողմում,
քանզի խեղճ էր ու մոռացված, բայց թե խաչն իր` մարդավայել ու անխռով մինչ վերջ կրած:
Թող չար լեզուս քարին կպչի, գյուղս շիրիմ է դառնում
իսկ վեհ գործը պահապանի այս   ստանձնում:

Մ. Գրիգորյան