Այս պատմությունը գյուղում տարածված ու հայտնի է շատերին, սակայն կարծում եմ արժի նորից վերհիշել այն:
Մեր գյուղացի երկու մշտական խմող մեծահասակ ընկերների մոտ մի օր նորից
խմելու մեծ ցանկություն է առաջանում, բայց արաղ ճարելու
հնարավորությունները արդեն սպառված են լինում: Երկուսով մոլորված մտածում
են, զանազան միջոցներ առաջարկում միմյանց ու ելք չեն գտնում: Վերջապես
ընկերներից մեկի մոտ մի նոր միտք է փայլատակում և ուրախացած ասում է
մյուսին."Էրթանք ձեր տունը ես էման էնեմ օ կնիկդ րախին տա": Շատ էլ
չվստահելով նրա ասածին, ընկերը ստիպված համաձայնվում է ու գնում են:
Մտնում են տուն ,հանդիպում տան տիկնոջ բավականին սառը հայացքին, սակայն
հնարամիտ ընկերը այդ հանգամանքը հաշվի չառնելով,բարևում ու սկսում է նրան
գովաբանել գյուղի ամենաճոխ գովեստներով:Մի որոշ ժամանակ անց կինը դեմքի
արտահայտությունը սկսում է փոխել ու արդեն նույնիսկ սեղանի պատրաստություն
է ուզում տեսնել: Գովաբանողը ավելի է ոգևորվում, զանազան լավ բառեր ու
արտահայտություններ շռայլում տիկնոջ հասցեին, համեմատում նրան իրա ու
մյուսների "բեջ" կանանց հետ, նշում նրա "մեծ" առավելությունները: Վերջապես
տան տիկինը բավական փափկում ու արդեն գնում է արաղի հետևից: Տան տերը,
կնոջ բացակայությունից օգտվելով, ընկերոջը վախեցած զգուշացնում է."Ծո Մ...
քիչմ շատ չեղավ? վախնամ հասկնա?"